O turystyce
Aktualnie turystyka w Argentynie stoi na bardzo wysokim poziomie, więc dosłownie każdy z nas spędzi w tym kraju swój czas w takich warunkach, jakie będą dla niego rzeczywiście idealne. Jednym z absolutnie najważniejszych skarbów Argentyny jest naturalnie środowisko naturalne – nie możemy zapominać, że jest to bardzo duży kraj. Nade wszystko znajdziemy tu zatem ogromne łańcuchy górskie oraz pustynie, choć nie brakuje również wspaniałych miast.
Odjeżdżasz? No to bez pilota się nie obędzie. Każda wycieczka, aby była udana, musi być zaplanowana, a jeżeli nie ubóstwiasz planować oraz nie robisz tego, to choć postaraj się być przygotowanym na to, ze będzie Tobie korzystna wsparcie tubylców. Do tego jak wolno zwiedzać bez przewodnika? Żeby wyprawy coś wnosiły do życia, trzeba uprzednio postarać się o to, by czegoś się z nich przyuczyć - przetestuj http://www.przewodnikporzymie.com.pl/. Spoglądamy na wielką budowlę oraz zastanawiamy się co to jest. Zanim wrócimy do domu, już zapomnimy, że mieliśmy to sprawić. Nie musimy zatrudniać przewodnika. Wystarczy jedynie nam elektroniczny lub papierowy, dostarczy tyle samo wiadomości, a będzie nam wygodniej ponieważ będziemy mogli udać się tam gdzie chcemy oraz zostać tam tyle ile zechcemy. A jeśli nie zadbamy o to przed wyjazdem już od lotniska, czy dworca, oczekują na nas sklepiki i kioski w których otrzymamy przewodnik w prawie każdym języku. Polskie miasta trzeba bez żadnych zahamowań zwiedzać z przewodnikiem, jakikolwiek powód jest solidny, by przyswoić sobie odrobinę historii.
Wyraźne, lazurowe niebo. Świeże, lodowate powietrze. Wiatr: prężny, w pewnych sytuacjach niosący inspirujące, elektryzujące oziębienie, równie w szeregu przypadków pędzący, ciepły halny. Kręte, ciasne jaskinie, naświetlane wyłącznie niewielkimi lampkami, zawiłe jak mitologiczne labirynty, ciche, gniewne, oczekujące na nieostrożnych turystów. Gigantyczne, jasne kotliny, trasy wyłożone głazami, bystre, przejrzyste potoki o wodzie zimnej jak lód. Gigantyczne hale, porośnięte żywo zieloną trawą, pośród której nieśmiało kryją się małe kwiaty w obawie przed stadami wypasanych owiec. Niskie, jakby skarlałe sosny, wyrastające pośród najtwardszych skał gęstym, ciemnozielonym szpalerem broniące swych tajemnych gąszczów. I w końcu szczyty, granie i turnie: dostojne, budzące strach samym swym bezlikiem masywy, ostre, poszarpane linie przełęczy, przerażająco beztroskie oraz niepokojąco sielankowe gołoborza. Czasem zamarła na skałach, jakby obserwująca pejzaże, kozica. Oto Tatry, krajowe góry: śliczne, niepokojące, tajemnicze, mimo przecinających je setek szlaków. I wątpliwość: jak wolno ich nie miłować?